​

Muzyka zawsze była dla mnie naturalnym sposobem wypowiedzi. Nigdy nie myślałam o karierze ani zawodzie wokalisty. Śpiewałam po prostu zawsze kiedy czułam się dobrze lub kiedy czułam się źle. Kiedy bywałam w bólu albo kiedy bywałam w uniesieniu. Ciało samoistnie ruszało się i wybrzmiewało za pomocą sylab wyśpiewywanych w intuicyjnie rytmiczny sposób i często nie byłam tego świadoma. Ono do mnie przemawiało aż w końcu zaczęłam je słuchać.
Oprócz paru lekcji z dziedziny wschodnich sztuk walki, które jako nastolatka brałam, w celu uwalniania mojego ciała z blokad i napięć, nigdy nie miałam przy sobie osoby prowadzącej. Cała moja technika oraz sposób śpiewania, jest własną intuicyjną drogą wyszukiwania tego co mi służy a co nie. Korzystając jednak z elementów różnych praktyk dalekiego wschodu jedno było dla mnie zawsze ważne, co mnie prowadziło – szukanie lekkości w tym co robię. Dlatego nie uczę śpiewu jako, że sama nie byłam uczona ale staram się inspirować innych do szukania własnej drogi, do głębokiego słuchania i poznawania potrzeb własnego ciała. Do usłyszenia siebie - własnego brzmienia oraz rytmu płynącego z tętnem, z biciem serca. Do zanurzenia się w źródło własnego istnienia by stać się dla siebie prawdziwym instruktorem, trenerem i lekarzem. Jako, że wszyscy tworzymy jedność to nie jesteśmy jednakowi. Każdy z nas to całkiem inna historia, inna droga, inne potrzeby. Tego właśnie szukamy na warsztatach o głosie  - usłyszeć siebie by móc usłyszeć innych.

​

​